İLK EL

Ellerimden bile daha ilkel bir alet;

Rüzgarın ağaca sürtünürken çıkardığı ses.

Gece yapraklar tül elbiseli balerin gibi sağa, sola, öne, arkaya

O halde saatler dakikalara dönüşmemiş çocuk korkusunda

Ben olsam korkmazdım

Sen kimdin? 

Sen kendini bilseydin bugün ben olsam demezdin

Penceresi olmayana nasıl anlatırsın ağacın dallarını?

Bana ses ver desen,

kulaklar hiç bu kadar sağır olmamıştı odamda.

Ellerimden bile daha ilkel bu nasırlar;

bu mısralar,

kertenkele yürüyüşündeki pervasızlık,

bu mısralar;

kelime demek değil,

konuşmak demek değil,

''demek'' demek değil,

hiçbir şey demek değil!

Biraz yorgun ve oldukça genç,

kestane çiziği gibi.

Tımarhaneler inşa edilen evlilikler başlamadan öncesinden kastım;

henüz ben senin değilken,

henüz ben yokken,

henüz kimse ve hiç bir şey tanrının değilken.

yel kızar belki!

Ağaçları salar üstümüze...

İnsan olana ait değil kin

bacak aralarınızla tanışık,

ellerinizdeki kertenkele kadar lezzetli.

Biraz sussanız- ki bir şey anlattığınızı gören yok-

ne muazzam bir iç guruldaması vardır 

Sulardan değil kasıt

Ağaçlardan

Volkanlardan

Cırcır böceklerinden hiç değil

kulaklarınızı açmayın boşuna!

pencere başında korkular büyütmeyin romantik kokulu vahşiliğinizle.

Görün, gözlerinizle değil

açlığınıza ses verin

Henüz açgözlülükle tanışmamış olanıyla

Ruh doğmadan bir kaç milenyum öncesi 

henüz doğa, Ana olmadan önce

ve onu beceren babalara dönüşmeden önce;

ağacın dalıyla arasında duvar olan çocuklar doğmadan önce.

Korkun ama insanca değil