Tuesday 20 November 2012

İNSAN YİTİP GİDİYOR İNSANDAN



Buyurun lütfen; 
sigara yakma vaktidir, dur! 
Bak, bu şiir de bir tuhaf, 
Kendi pencerenden bakıyorsun. 
Bu kadar basit. 
Öyle alışılmış işte. 
Her şey zaman gibi yitip gidiyor insandan,
 İnsan yitip gidiyor insandan. 
Hangi şarkı sarhoşken şakağına şiir yazar? 
Erken değil daha; hadi atla da gel ayaklarına... 
Biri evlenmiş, 
biri birinin bacağını kemirmiş. 
Şarkının gıdısından yemiş kedi, 
Kasap üzümlerini mi yemiş? 
Kendini gizlemek için sessiz çığlık klişesi değil bu. 
Duygusuz olmak çok moda. 
İntiharların günü pazartesiymiş, 
herkes sevmekten bahsetmiş. 
Sen arka koltuktaki annenin fotoğrafını saklıyorsun, 
ben sigaramı yakıyorum kendimi saklıyorum. 
Gözlerin bu kurak şehre yakışmıyor. 
Bir battaniye, bir kedi, 
ha bir de iki çıplak beden yeter ölümü beklemeye... 
Her zaman daha az hatırlanacak anılar. 
Sandala bindir gönder... 
Beyaz bir sayfa, tam üstünde siyah bir nokta, 
Sen dengeni yitirmişsin. 
Köşedeki birahanede mi içtin? 
Yeşildir, uzundur saç, çekiktir. Çekilmiştir. 
Kendi pencerenden bakıyorsun. 
Bu kadar basit. Çünkü öyle alışılmış işte..